У паўабстрактнай прозе Аляксея Конакова феналагічныя назіранні, метэаралагічныя прагнозы, пытанні дамаводства і клопаты сямейнага жыцця арганізуюцца вакол адной — выразна параноідальнай — ідэі.

Галоўны герой не проста адчувае фундаментальную няправільнасць, «скажонасць» акаляючага свету, але і цвёрда ведае, хто менавіта ў гэтай "скажонасці" вінаваты. Апломб вар'яцкага «разумення» і туга ад няздольнасці што-небудзь змяніць злучаюцца і знаходзяць выхад у прамовы — таксама скажонай, зблытанай, карыкатурнай і адначасова пяшчотнай.