Ніколі раней Дзмітрый Громаў і Алег Ладыжэнскі не пісалі дакументальную прозу — толькі мастацкую. Ніколі не вялі дзённікі. Але ўварванне ва Украіну ўсё змяніла. Гэтыя дзённікі — не фантастыка, звыклая для Олдзі. Іншая мова, іншы стыль — у адпаведнасці з абставінамі.

Гэтыя нататкі пісаліся ў абстрэльваемых гарадах, падвалах і бамбасховішчах, эвакуацыйных цягніках і аўтобусах, на здымных кватэрах у кароткіх паўзах «валанцёрскай ліхаманкі», паміж званкамі сябрам і блізкім.